19. We are wild, we are like young volcanoes.

Niektórzy ludzie słyną z nieodpowiedzialności lub podejmowania złych decyzji. Nie chciałam być jedną z nich, niejako jednak nie potrafiąc oprzeć się wpływom najbliższych w tych najmniej rozsądnych sytuacjach. Zawsze miałam problemy z odmawianiem, co różnie się dla mnie kończyło: musiałam robić coś, na co nie miałam ochoty, pakowałam się w kłopoty lub kończyłam z olbrzymim upojeniem alkoholowym przez mieszanie procentów z lekarstwami. Wiecie już pewnie o co chodziło tym razem.

Od kilku godzin, mniej więcej trzech, kręciłam się między stołem z przekąskami a barem, napełniając nienasycony żołądek rozmaitymi kolorowymi drinkami lub niezdrowym jedzeniem w postaci chipsów, chrupek, sporadycznie kanapek, wchłaniających chociaż odrobinę wypitego alkoholu. Korzystając z okazji mogłam poprzyglądać się wszystkim osobom zgromadzonym w olbrzymiej sali wynajętej specjalnie na tę okazję przez chłopaków z zespołu. Większości z nich oczywiście nie znałam – Harry, jako osoba popularna i przede wszystkim miła oraz towarzyska, dorobił się sporej ilości przyjaciół, którzy tłoczyli się dookoła niego nieustannie, zasypując go gradem życzeń oraz prezentów, uścisków i pocałunków. Wszystkie kobiety wyglądały jak miliony dolarów, ubrane w sukienki i buty od projektantów, przy których mój strój wypadał blado, ale postanowiłam się tym nie przejmować. Ważne, że miałam co jeść i pić, od czasu do czasu także z kim tańczyć, bo byłabym nieszczera, gdybym powiedziała, że nikt mnie nie zaprosił na parkiet.

Przez większość czasu towarzyszył mi Jackson, jak mój przyboczny, nie odstępował mnie prawie na krok i wbijał przerażające spojrzenie w każdego, kto ośmielił się mu mnie ukraść. Oboje czuliśmy się nieswojo w otoczeniu takiej ilości sław, jednocześnie jednak nie zamierzaliśmy rezygnować z dobrej zabawy, dlatego też zdecydowałam się na alkohol mimo branych leków, przypisanych przez widzianego niedawno doktora. Raz się żyje i te sprawy. Nie żeby Jackson wpychał we mnie pierwsze kilka drinków, przy którymś z kolei odpuszczając, gdy zauważył, że sama jestem już nazbyt chętna, aby sięgać po następne. Rozsądek nigdy nie leżał w jego naturze, a nie było przy nas Liv, która by nas przystopowała. Dziewczyna zajęta była swoim nie-chłopakiem, Zaynem, z którym podbijała od czasu do czasu wolne miejsce przeznaczone na parkiet, wypełnione tłumem tańczących ludzi. Momentami tylko widziałam jej zielone włosy przebłyskujące między masą ciał.

Kilka razy udało mi się zatańczyć z Niallem, którego taneczne ruchy rozśmieszyłyby nawet największego ponuraka. W dziwny sposób wyginał swoje patykowate nogi i wymachiwał cienkimi rękami na prawo i lewo o włos omijając głowy innych ludzi. Liam ze swoją dziewczyną, którą od razu polubiłam ze względu na to samo imię, tylko pomachał do mnie ręką – w ciągu ostatnich dni zdążyłam z nim zamienić kilka słów i wydawał się być naprawdę sympatyczny. Zayn nie opuszczał boku Liv, przez co nie mieliśmy nawet okazji do rozmowy, ale za to posłał mi pokrzepiający uśmiech. A Louis? Cóż, był jednym z pierwszych, którzy zaczęli pić i tym, który opowiadał wszystkim napotkanym osobom suche kawały – Jackson i ja musieliśmy wysłuchać ich kilkanaście, bo Eleanor nie udało się odciągnąć od nas chłopaka przed dobre dziesięć minut.

- Jak nazywa się miasto, w którym żegna się ryż? Paryż!

- Jak się nazywa urządzenie do zdejmowania twarzy? Odtwarzacz!

- Jak się nazywa kot, który leci? Kotlecik!

Następnie nadszedł czas na dzikie tańce, obejmujące przede wszystkim trzęsienie pupą i wymachiwanie rękami nad głową, do czego próbował kilkukrotnie mnie zachęcić, poprzez trykanie mojego biodra swoim biodrem, pokrzykując:

- Dalej, Sophia, trzęś tym!

Niestety trafił na moment, w którym alkohol jeszcze nie uderzył mi do głowy i zasmucony musiał odpuścić sobie moje towarzystwo z solidnym postanowieniem, odnalezienia mnie, gdy zauważy mój lepszy stan.

Objedzona kanapkami i opita słodkimi drinkami nabrałam ochotę na zabawę, przekonana szybkimi, klubowymi kawałkami, jakie puszczał wynajęty przez chłopaków DJ. Znając życie on też był kimś znanym, tylko nie mogłam przypiąć mu żadnego nazwiska do twarzy. Skłamałabym mówiąc, że nie był przystojny i że nie interesowałam się nim nawet przez chwilę, poza tym wiecie jak to jest, DJ-e zazwyczaj są przystojni i dziewczyny do nich lgną, a mój zamroczony umysł był wtedy zdolny przekonać mnie, że wszystkie moje najgłupsze czyny są stosowne i dobre. Męczyłam tego nieszczęsnego, zawstydzonego chłopaka z dużymi słuchawkami tkwiącymi w okolicy szyi, wpatrując się w jego duże, nieokreślonego koloru oczy, starając się zwracać uwagę na szczegóły mimo rozmazującego się i wirującego obrazu, dopóki czyjaś silna, duża dłoń o długich palcach nie chwyciła mnie w pasie i pociągnęła w ustronne miejsce.

Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy? Jackson, cholerny Jackson próbuje mnie odciągnąć od dobrej zabawy, dlatego odruchowo zaczęłam go opieprzać, nie szczędząc sobie gwałtownej gestykulacji.

- Oszalałeś?! Masz coś z głową?! Nie, ja wiem, że masz. Uwielbiasz mnie dręczyć, co ja mówię, ty to kochasz. Mam ochotę ogolić te twoje paskudne, blond tlenione kłaki i…

- Dobrze, że nie jestem blondynem. – przerwał mi niespodziewanie czyjś niski, zachrypnięty głos, a jednocześnie czyjeś dłonie obracały mnie w stronę tej osoby, prawie pozbawiając mnie równowagi na tych wielgachnych obcasach tkwiących na moich stopach.

Mój rozbiegany wzrok zeskanował znajomą mi już sylwetkę. Nie mogłam się powstrzymać od dość chamskiego obejrzenia chłopaka od stóp do głów - od uciskającej brązowe loki czapki, której daszek umiejscowiony był z tyłu głowy, przez czerwono czarną koszulę w kratę, narzuconą na tę samą, prześwitującą koszulkę, dżinsy, aż po zamszowe buty z ciemnymi akcentami. Zatrzymałam na nich spojrzenie, starając się zmusić mój umysł do współpracy.

- Harry…? – zapytałam głupio.

- No tak, a kto inny?

Wsparłam się dłonią na jego ramieniu, próbując jednocześnie utrzymywać się w linii prostej, bez żenującego kiwania się na prawo i lewo, jak te wszystkie dmuchane ludziki, wyginające się na wietrze.

- Nie odbierasz już prezentów…? Od tych… innych gwiazd i w ogóle, wiesz… modelki i te sprawy. Chude nogi, długie włosy, zgrabne, ładne i tak dalej…

Gdzie jest mój filtr, kiedy go potrzebuję?! Słowa wylewały się ze mnie, jak zazwyczaj, zanim zdążyłam się zastanowić nad tym, co mówię, przez co zabrzmiałam jak zazdrosna dziewczyna, a nie było to moim zamiarem.

Odpuściłam wpatrywanie się w obuwie chłopaka, kiedy usłyszałam jego głośny śmiech. Obserwowałam jak odchyla głowę do tyłu i chwyta się za brzuch, wydając z siebie rozbawione parsknięcia. Bezczelny, przystojny głupek. Zatkałam mu usta, mrużąc oczy.

- Przestań… - powiedziałam stanowczo, poprzedzając głośny pisk, który wydałam z siebie, czując mokry język na wewnętrznej stronie dłoni. – Harry! Ohyda!

Chłopak zarechotał w odpowiedzi, triumfalnie odsuwając zbłądzone loki z zarumienionych policzków.

- Nie bój się, teraz jestem już w całości dla ciebie. – zapewnił mnie, rozciągając usta w zadziornym uśmieszku, który miałam ochotę zetrzeć przy pomocy plaśnięcia lub uszczypnięcia go w miejscu, w którym pojawił się ten nieszczęsny dołeczek.

- Kto ci powiedział, że cię chcę?

- Nie udawaj, przecież widzę…

Jego brwi poruszyły się kilka razy w górę i w dół, a pełne usta rozciągały się w szerokim uśmiechu. Zielone oczy lśniły w blasku błyskających, kolorowych lamp, przyciągając niepowstrzymanie mój pijacki, rozbiegany wzrok. Jak ryba wyciągnięta z wody poruszałam otwartymi ustami, mając nadzieję na przypływ jakiej kąśliwej uwagi, ale nic nie przychodziło mi do głowy, aż w końcu chłopak wywrócił oczami i objął mnie dwiema rękami w pasie, dłonie opierając we wgłębieniu w dolnej części pleców. Moje wargi gwałtownie się zacisnęły na to nowe zachowanie chłopaka.

Zastanawiałam się, czy złość mogła mu przejść tak szybko i dlaczego nagle przestaje zachowywać między nami stosowny dystans, ale to drugie było mi w większej części obojętne ze względu na alkohol krążący w moich żyłach. Moje myśli zajmował raczej obraz jego malinowych ust, znajdujących się wprost przed moimi oczami…

Potrząsnęłam głową. O czym ja myślę?!

- Sophia? Wszystko w porządku? – zapytał chłopak, a jego duża dłoń zaczęła przesuwać się po moich plecach w niewielkich okręgach, w uspokajającym geście.

Mruknęłam pod nosem, że tak, wpatrując się w parkiet pełen ludzi, znajdujący się tuż za nim.

- Trochę się upiłam… - wytłumaczyłam mu, nieświadomie przysuwając swoje ciało jeszcze bliżej jego. Pewnie wziął to za przejaw pijaństwa i pomyślał, że chcę się o niego oprzeć, bo mam zawroty głowy, ale to nie było to. To wzbierające we mnie uczucie kazało mi być jak najbliżej chłopaka. Podpowiadało mi, żebym wplotła palce w jego loki, przejechała dłonią po szerokiej klatce piersiowej lub pocałowała jego miękkie usta. Jakiś głos w mojej głowie powtarzał wciąż pytania o to, dlaczego nie potrafię się do nikogo zbliżyć, dlaczego nie chcę wyluzować i traktować Harry’ego tak, jak na to zasługiwał. Dlaczego nie potrafiłam przyznać tego, że ewidentnie mu na mnie zależało, a najważniejsze: z jakiego powodu byłam na tyle uparta, żeby nie chcieć na głos ani w myślach powiedzieć, że to m i na nim zależy?  

Bywają czasem w życiu takie sytuacje, które zmuszają nas do zmian, tych radykalnych bądź prawie niezauważalnych, jednak najważniejsze jest to, co w związku z nimi nadchodzi. Zawsze może być lepiej albo gorzej, w zależności od momentu, ale jedno jest pewne: nigdy już nic nie będzie takie samo. Mówi się, że kiedy człowiek spotyka drugiego człowieka, zachodzi w nim jakaś zmiana i mimo wszystko przestaje być tym, kim kiedyś był. Miałam wrażenie, że moje zachowanie i spojrzenie na świat radykalnie się zmieniło od kiedy w moim życiu zagościł Harry ze swoim radosnym uśmiechem i sympatycznym usposobieniem. Był typem osoby, która wnosi światło nie tylko w każde pomieszczenie, w którym się pojawi, ale także w każdą duszę. Miał w sobie coś, dzięki czemu nie mógł zostać niezauważony przez jakiegokolwiek człowieka. W moich oczach przeobraził się ze sławnej na całym świecie gwiazdy, w zaufanego człowieka, któremu mogłabym powierzyć każdą największą tajemnicę mimo tego, że znaliśmy się niecały miesiąc. Sprawiał, że czułam się swobodnie, a przy tym byłam jak najbardziej sobą, nie musiałam udawać nikogo innego i to było najważniejsze.

Z zawziętą miną wpatrywałam się w jego błyszczące oczy, które odwzajemniały moje spojrzenie. Chciałam wypowiedzieć wszystkie moje myśli na głos, ale odpłynęły, zaginęły w otchłani alkoholu krążącego w moim organizmie. Zamiast tego podjęłam decyzję, która miała jedynie dwa wyjścia: mogła zepsuć naszą relację albo sprowadzić ją na całkowicie nowe tory.

Rozedrganymi z emocji dłońmi powiodłam po jego umięśnionych twardych ramionach okrytych półprzezroczystym materiałem i koszulą, aż dotarłam nimi do miękkiej skóry szyi. W palce połaskotały mnie pukle loków wystających spod jego czapki. Mój wzrok wędrował wraz z dłońmi, ale doskonale wiedziałam, że chłopak wpatruje się we mnie z uwagą obserwując moje poczynania. Opuszkami pogładziłam skraj jego szczęki, wyczuwając lekki zarost. Całą dłonią ujęłam jego policzek, wtykając kciuk w pojawiający się powoli dołeczek, kiedy z uśmiechem otwierał usta, aby wygłosić najpewniej jakąś kąśliwą uwagę. Ale nie pozwoliłam mu na to, przyciskając moje suche ze zdenerwowania wargi do jego.

Czułam, jak jego dłonie zaciskają się na moich biodrach w zaskoczeniu, aby zaraz potem przysunąć mnie do jego ciała, zamknąwszy mnie w ciasnym uścisku. Wolną dłonią objęłam jego szyję. Nasze wargi ocierały się o siebie w spokojnym, powolnym rytmie, idealnie ze sobą współgrając, jednak pocałunek zamienił się w bardziej namiętny, kiedy do wszystkiego dołączyły języki.

Byłam jak wulkan, który zaraz wybuchnie, przez emocje kłębiące się w moim ciele. Lęk, że Harry nie odwzajemni pocałunku, ustąpił miejsca czystej, nieposkromionej euforii. Wiedziałam, że podjęłam dobrą decyzję. Nawet jeśli po wszystkim miałabym tego żałować. 

_________________________________________________________________________________

Przepraszam za baaardzo długą zwłokę, ale wyjechałam na Erasmusa do Hiszpanii i mam mało czasu, a poza tym doszedł też problem z zaaklimatyzowaniem się tutaj (odliczam już dni do powrotu do domu). Więc kolejne rozdziały mogą się pojawiać bardzo rzadko.
Pozdrawiam! <3